De cultuurmuur

Michael Fassbender was recent nog te zien in Shakespeares kortste maar bloedigste tragedie Macbeth en over Leonardo da Vinci's werk lopen momenteel twee tentoonstellingen in London. da Vinci en Shakespeare mogen dan al enkele eeuwen dood zijn, ze blijven een groot publiek op de been brengen. Hoe komt het dat net deze twee giganten de tijd hebben doorstaan en nog altijd eigentijds aanvoelen? Volgens Jonathan Jones heeft dat alles te maken met het feit dat beiden autodidacten waren, niet te beroerd om de straat op te gaan en er met de mensen te praten.

Een filmproducer uit Hollywood gebruikt het twitteraccount @femscriptintros om op te lijsten op welke manier vrouwelijke personages worden geïntroduceerd in de filmscripts die hij te lezen krijgt. In zijn tweets vervangt hij de naam van het bewuste personage altijd door JANE, maar verder is de tekst letterlijk degene die in de scirpts staat. Wat dacht je van deze "A gorgeous woman, JANE, 23, is a little tipsy, dancing naked on her big bed, as adorable as she is sexy" of "His wife JANE is making dinner and watching CNN on a small TV. She was model pretty once, but living an actual life has taken its toll." Er is nog werk aan de winkel in Hollywood, maar dit twitteraccount van uitgerekend een man, doet hopen.

Toen de film The Avengers (2012) slechte kritieken kreeg in The New York Times, tweette Samuel L. Jackson over de criticus. “#Avengers fans, NY Times critic AO Scott needs a new job! Let's help him find one! One he can ACTUALLY do!” Nochtans was AO Scott niet de enige criticus die de film had afgekraakt maar hij was wel de enige die voor de toonaangevende The New York Times schreef. Als antwoord op die beruchte tweet verscheen onlangs, heel analoog en drie jaar later, Scotts boek 'Better living trough criticism: how to think about art, pleasure, beauty, and truth'.

Met valentijn in aantocht werden Britse vrouwen gevraagd naar de meest romantische zin uit de literatuur- en filmgeschiedenis. Welke lijnen uit Dirty Dancing, Titanic, Wuthering Heights, Love Actually en Sense And Sensibility doen hun harten nog steeds sneller slaan?

Als je binnenkort in Japan naar het theater zou gaan om er een comedyshow te gaan kijken -oké, die kans is redelijk klein- zou het zomaar kunnen gebeuren dat je allerlei meetapparatuur aangehangen krijgt. Nippon Telegraph & Telephone Corp. heeft heel concrete plannen om in de nabije toekomst de lach van het publiek te registreren via gezichtsherkenning en een hartslagmeter. Waar die nood aan het kwantificeren van de lach precies vandaan komt, is ons niet helemaal duidelijk, maar er zal vast een marketingbureau bestaan dat net daar op zit te wachten.

We voelen ons veiliger, productiever en nuttiger met een smartphone in onze handen, maar tegelijk ook afgeleider en gefrustreerder. Wat doet dat met een samenleving wanneer iedereen plots naar een telefoon zit te kijken in plaats van naar elkaar? En hoe moet het aflopen met een generatie die vanuit de idee "ik deel dus ik ben" nooit even de tijd neemt om te deconnecteren en naar zichzelf te kijken?